Away Notes (65 άρθρα)

Αυτό δεν είναι ένα “facts” άρθρο πού αναφέρεται στη ζωή του αείμνηστου (πλέον) Steve Jobs, ούτε στα επιτεύγματά του, ούτε σε παρασκηνιακές ιστορίες από την πολυτάραχη καριέρα του. Είναι απλώς ένα μικρό obituary αν θέλετε, καθώς νιώθω ότι σαν λάτρες της τεχνολογίας και μόνο, όλοι του το οφείλουμε, ανεξάρτητα από τη γνώμη μας γι’αυτόν.

Μια λέξη βρίσκω κοινή σε όλα τα λόγια γνωστών και αγνώστων πού αποχαιρετούν με το δικό τους τρόπο τον Jobs τις τελευταίες ώρες: “Visionary”. Και πράγματι, επρόκειτο για έναν μεγάλο οραματιστή του 20^ου και του 21^ου αιώνα. Δεν ήταν ο μόνος, αλλά κατάφερε αυτό πού ελάχιστοι κατάφεραν, να κάνει τα οράματά του πραγματικότητα, ανεξαρτήτως κόστους, να φέρει τον κόσμο στα μέτρα του και όχι να παρασυρθεί από το ρεύμα του ποταμού. Ο Jobs απέκλινε της γενικής πορείας, άνοιξε νέους ορίζοντες, νέες όχθες σε αυτόν τον ποταμό. Και μόνο γι’αυτό αξίζει συγχαρητήρια, αξίζει να τον θυμόμαστε για πάντα.

Σίγουρα έχεις ήδη διαβάσει για τις πολλές αλλαγές που θα κάνει το Facebook μέσα στην εβδομάδα με αποκορύφωμα το τελείως ανανεωμένο profile των χρηστών που πλέον θα αποτελεί ένα online και διαθέσιμο σε όλους ηλεκτρονικό ημερολόγιο που ξέρει, και κυρίως θυμάται τα πάντα: πότε γεννήθηκες, πότε πήγες στο σχολείο, πότε βρέθηκες στο πανεπιστήμιο, πότε έκανες καινούριους φίλους, πότε χώρισες, πότε ήταν εκείνο το βράδυ που ήπιες πολύ και οτιδήποτε άλλο μπορείς να φανταστείς.

Σήμερα ξύπνησα μία ώρα νωρίτερα από την ώρα που είχα ρυθμίσει το ξυπνητήρι, χωρίς κάποιον ιδιαίτερο λόγο. Ως γνήσιος social media addict, άνοιξα το Twitter και είδα ότι στην Αμερική έχει ξεσπάσει ακόμα μία διαμάχη με αφορμή την αποχώρηση του Michael Arrington από το TechCrunch για να δημιουργήσει το CrunchFund, ένα επενδυτικό κεφάλαιο ύψους 20 εκατομμυρίων δολαρίων που θα επενδυθούν σε τεχνολογικές startups.

Σε εταιρίες δηλαδή που καλύπτει το TechCrunch και αποτελούν την κύρια θεματολογία του. Υπό.. δημοσιογραφικές συνθήκες, αυτό θα ήταν ένα τεράστιο πρόβλημα καθώς ο (επίτιμος;) αρχισυντάκτης ενός μέσου θα είχε λόγο στα κείμενα και στον τρόπου που αυτά γράφονται. Όμως, στην προκειμένη περίπτωση μιλάμε για ένα blog. Ναι, πρόκειται ίσως για το κορυφαίο μέσο στον συγκεκριμένο χώρο αλλά παραμένει ένα blog που το διέπουν διαφορετικές αρχές από αυτές μίας εφημερίδας.

Φίλε αναγνώστη, κόπιασε. Θέλω να μοιραστώ μαζί σου μια ιστορία *λίγο* δραματική, από αυτές που δεν συναντάς συνήθως σε ένα tech media όπως το Away. Όλα ξεκίνησαν όταν η -ελληνικής καταγωγής- Alexia Totsis, editor του TechCrunch, ήρθε πριν λίγες ημέρες στην Ελλάδα για διακοπές. Στην αρχή ήταν όλα καλά, ορισμένες φωτογραφίες στο Instagram, 1-2 checkins στο FourSquare και κάποια tweets έδιναν την εντύπωση πως όλα πήγαιναν καλά για την Alexia στην Ελλάδα. Και μετά ήρθε αυτό. Ένα άρθρο στο TechCrunch [σσ. Connected], αργά το βράδυ του Σαββάτου, το οποίο περιγράφει την "Οδύσσεια" της Alexia-ς να βρει φθηνό και ευκόλως προσβάσιμο Internet στην Ελλάδα, στις διακοπές της.

Η Alexia σχολιάζει το πόσο δύσκολο είναι να βρεις Internet στην Ελλάδα, πως δεν υπάρχουν παντού ανοιχτά Wi-Fi networks και πως όταν τελικά βρίσκεις, είναι οικονομικά ασύμφορο για τον τουρίστα/Έλληνα χρήστη, πάντα σε σύγκριση με την Αμερική, στην οποία το Wi-Fi είναι τόσο ουσιαστική παροχή όσο το ηλεκτρικό, όπως αναφέρει. Η Alexia, λοιπόν, με βάση την παραπάνω -ολιγοήμερη- εμπειρία κατέληξε να αποτυπώσει την εμπειρία της στο TC, χρησιμοποιώντας τον παρακάτω συλλογισμό.

Η Google βρίσκεται στην μέση ενός τεράστιου πολέμου. Το έχουμε συζητήσει ξανά και ξανά. Τα ανοιχτά μέτωπα είναι μόλις 2 αλλά απέναντι της στέκονται τα μεγαλύτερα ονόματα ονόματα της τεχνολογίας: Apple, Microsoft και Facebook. Για την ατέρμονη μάχη με το Facebook, τον Mark Zuckerberg και το recommendations system που προσπαθούν να χτίσουν και οι 2 εταιρίες, έχουμε μιλήσει αρκετές φορές, είτε έμμεσα, είτε άμεσα.

Στην άλλη μάχη, αυτή των πατεντών και των smartphones που βρίσκει το Google να παλεύει απέναντι στην Apple και την Microsoft δεν έχουμε αναφερθεί. Μέχρι στιγμής, ήταν μία μάχη που δεν είχε έρθει στο προσκήνιο καθώς εξελισσόταν στις αίθουσες των δικαστηρίων των ΗΠΑ. Και στα λογιστήρια των κατασκευαστών smartphones καθώς το iPhone αποκόμισε το 66% των συνολικών κερδών όλου του κλάδου. Το υπόλοιπο 34% το μοιράστηκαν οι HTC, Samsung, Sony Ericsson, Motorola, RIM και Nokia.

Τα δισκάδικα κλείνουν το ένα πίσω από το άλλο. Τα videoclubs επίσης. Οι εφημερίδες βρίσκονται στην χειρότερη περίοδο της ιστορίας τους. Και στις 3 περιπτώσεις, η αιτία είναι η ίδια: η τεχνολογία και το διαδίκτυο έχουν κάνει την ζωή των ανθρώπων πολύ πιο εύκολη. Είτε πρόκειται για πειρατικά MP3s, είτε για νόμιμα αγορασμένα από το iTunes ή το beatport. Το ίδιο ισχύει και για τις ταινίες. Για να μην αναφερθώ στις εφημερίδες που κοστίζουν κάποια ευρώ κάθε μέρα για να μας μεταφέρουν.. χθεσινά νέα.

Μπορείτε να μαντέψετε ποιος θα είναι ο επόμενος κλάδος που θα πληγεί από τον γίγαντα που λέγεται διαδίκτυο και το γεγονός ότι πλέον όλοι είμαστε online οποιαδήποτε στιγμή; Τα βιβλιοπωλεία. Όχι τα βιβλία όμως και οι εκδοτικοί οίκοι, αλλά τα βιβλιοπωλεία. Αιτία αυτού είναι το Kindle, το πασίγνωστο e-reader του Amazon. Το Kindle έχει έρθει για να εκσυγχρονίσει τόσο τα βιβλία, όσο και τον τρόπο που διαβάζουμε.

Δεν έχω κάνει jailbreak το iPhone.Ούτε το iPad. Όπως δεν είχα κάνει jailbreak και το iPod Touch. Το μόνιμο επιχείρημα των φίλων μου που με παρακινούν να "σπάσω" το iPhone είναι οι χιλιάδες εφαρμογές που μπορώ να κατεβάσω και να χρησιμοποιήσω δωρεάν. Αντίστοιχα περίεργο τους φαίνεται το γεγονός ότι πλέον αγοράζω μουσική (είτε σε CD είτε σε digital μορφή) ενώ μπορώ να την κατεβάζω από το web δωρεάν.

Ένα ακόμα επιχείρημα που έχω ακούσει υπέρ της πειρατίας είναι το "κι αν δεν σου αρέσει και το έχεις πληρώσει;". Όταν πρόκειται για μουσική, το επιχείρημα καταρρίπτεται αμέσως από το YouTube και τα previews που έχει το iTunes. Είτε ολόκληρο το τραγούδι, είτε τα 90 δευτερόλεπτα, αρκούν για να μπορέσω να σχηματίσω ολοκληρωμένη άποψη για ένα τραγούδι πριν το αγοράσω. Αντίστοιχα, οι περισσότερες εφαρμογές στο iPhone και στο iPad έχουν lite, δωρεάν εκδόσεις που με βοηθούν να καταλάβω αν αξίζει να πληρώσω αυτά τα λεφτά για να την αγοράσω.

Μόλις πριν λίγους μήνες είχαμε μιλήσει για τον πόλεμο που έχει ξεσπάσει ανάμεσα στην Google και το Facebook. Στόχος και των 2 εταιριών είναι να δημιουργήσουν το καλύτερο recommendation system που θα λειτουργεί γύρω από τον κάθε χρήστη. Η Google συλλέγει στοιχεία για τον κάθε χρήστη από τις αναζητήσεις του και, εσχάτως, με το +1 button που παρουσίασε ενώ το Facebook συλλέγει τα απαραίτητα στοιχεία με το Like button. Το Facebook όμως έχει και ένα τεράστιο πλεονέκτημα: ξέρει όλους τους φίλους των χρηστών και μπορεί να τους χρησιμοποιήσει.

Στην αντίπερα όχθη, η Google μόλις πριν έναν μήνα παρουσίασε το δικό της social network και, παρά το γεγονός ότι οι χρήστες του αυξάνονται με θεαματικό ρυθμό, θα περάσει πολύς χρόνος μέχρι να φτάσει τα 750.000.000 χρήστες του Facebook. Χωρίς να υπολογίσουμε τον χρόνο που θα χρειαστεί για να αναλύσει το social graph κάθε χρήστη. Από την άλλη, το Facebook ήδη ξεκίνησε να ενσωματώνει το interest graph μέσα στο newsfeed των χρηστών.

Με μία πρώτη ανάγνωση του νέου social network της Google, οι περισσότεροι πιστεύουν ότι ήρθε για να επιτεθεί ευθέως στο Facebook και για να δώσει συνέχεια στον πόλεμο που έχει ξεσπάσει ανάμεσα στους δύο διαδικτυακούς γίγαντες. Κοιτώντας όμως σε βάθος τις λειτουργίες και τις δυνατότητες του Google+, καταλαβαίνει κανείς ότι πρόκειται για ένα social network με πολλά και διαφορετικά aspects.

Ναι, σίγουρα έχει την δυνατότητα και τις προοπτικές για να απειλήσει τον Mark Zuckerberg. Αλλά όταν ο Larry Page και η ομάδα του αποφάσισαν να δημιουργήσουν το Google+, δεν είχαν στο μυαλό τους μόνο το Facebook αλλά ήθελαν να κυριαρχήσουν ολοκληρωτικά στον χώρο του social networking. Στόχος τους είναι να μετατρέψουν το Google+ σε ένα πλήρες social network στο οποίο θα μπορούν οι χρήστες να καλύψουν όλες τις επικοινωνιακές τους ανάγκες, είτε πρόκειται για φιλικές σχέσεις (βλ. Facebook), είτε για ενημέρωση (βλ. Twitter), είτε για επαγγελματικούς λόγους (βλ. Yammer).

Πριν μερικά χρόνια αρκούσε να πει κανείς "το διάβασα στην εφημερίδα" και όλοι να θεωρήσουν ότι αυτό που έλεγε όντως ίσχυε. Fast forward στο 2011 και πλέον η συγκεκριμένη φράση δεν έχει καμία αξία. Το διαδίκτυο πλέον έχει αλλάξει ολοκληρωτικά τον τρόπο με τον οποίον αναλύουν οι άνθρωποι την εκάστοτε είδηση. Πλέον, το brand της εφημερίδας ή του αρθρογράφου έχει χάσει την δύναμη του και οι αναγνώστες θέλουν να βγάζουν τα δικά τους συμπεράσματα. Αυτό μπορεί να γίνει μόνο με έναν τρόπο που είναι ταυτόχρονα πολύ απλός αλλά και πολύ δύσκολος.