Είναι απαράβατος κανόνας η λέξη share στα social media, το καταλάβαμε. Διαβάζουμε, γράφουμε και ανεβάζουμε υλικό ενώ αβίαστα πατάμε share και διοχετεύουμε στα social networks links, φωτογραφίες, μουσική κ.τ.λ γνωρίζοντας πως ταυτόχρονα παίρνουμε υλικό από τρίτους. Όταν όμως κάποιοι επιμένουν να έχουν τα δικά τους δικά τους και τα δικά σου πάλι δικά τους, εκεί ανοίγονται μέτωπα, η πίεση ανεβαίνει, τα "γλυκόλογα" παίρνουν φωτιά και ξεκινά ο πόλεμος.
Σε όλους έχει τύχει να ζητάνε περισσότερο υλικό από άτομα με τα οποία έχουν κοινά ενδιαφέροντα, π.χ. μουσική από gurus του κάθε είδους, φωτογραφίες που έχουν κάτι περισσότερο από ένα φακό, έχουν μέσα ένα άλλο βλέμμα, κείμενα και έξυπνα status. Εξάλλου αυτή είναι μια από τις βασικές χρήσεις των social media, του twitter, του soundcloud, του instagram, του flickr κ.ο.κ. Δεν μιλάω για συγγραφείς, καλλιτέχνες ή εταιρίες που ζητούν κάποια συνδρομή για την πρόσβαση στην ουσία των πραγμάτων τους αλλά για χρήστες των μέσων όπως εμένα, εσένα, τον Δημήτρη, την Γεωργία, τον Αντώνηπου μοιράζονται για φίλους, εν δυνάμει φίλους ή αγνώστους.
Τελευταία ψάχνω μουσική, ζητάω, παίρνω, ρωτάω, κατεβάζω διαβάζω και κινούμαι σε διαφορετικά είδη και χρόνους. Έχω ρημάξει μια μουσική εκπομπή, έχω γνωρίσει ανθρώπους από την ανταλλαγή κομματιών, έχω ακούσει άσχημα, καλά και τέλεια κομμάτια, έχω κατακλέψει φίλους, αλλά δεν είπα ποτέ όχι στη λέξη "δίνω" ή "το βρήκα από...". Εννοείται πως παίρνω από άλλους και ψάχνω για να βρω δικά μου. Κάπου ανάμεσα σε μουσική, δουλειά και πολλά links άρχισα να ψάχνω που βρίσκονται τα όρια ανάμεσα στη λέξη μοιράζομαι, αναπαράγω και κλέβω. Παρακολούθησα τους χρήστες και κατάλαβα πως υπάρχουν τρία είδη: αυτοί που μοιράζουν υλικό με το τσουβάλι, οι τσιγκούνηδες που θέλουν τα πάντα δικά τους και οι κλέφτες που θέλουν τα δικά τους δικά τους και τα δικά μας πάλι δικά τους, είναι αυτοί που ζουν σε μια ενδιάμεση κατάσταση, μοιράζονται δικό τους υλικό ή παίρνουν υλικό από τρίτους και το πλασάρουν για δικό τους εύρημα.
Σίγουρα τα κοινά ενδιαφέροντα οδηγούν σε παρόμοιες πηγές και αναπαραγωγή κοινών θεμάτων. Είναι λογικό να πέφτουμε σε ίδια links με αυτά φίλων με διαφορά μερικών λεπτών. Εκεί υπάρχει θέμα χρόνου, πρόσβασης, ψαξίματος και τύχης. Όταν όμως γίνεται με κάποιο σκοπό όπως: "παίρνω το link το βάζω για δικό μου", ο καθένας από εμάς, μέχρι και η γιαγιά μου, θα χαρακτήριζε τον χρήστη αυτό ως "κοτόπουλο" για σκότωμα. Τα κείμενα γράφονται για να διαβάζονται και να μοιράζονται, τα video γίνονται για να βλέπονται, οι ιδέες παρουσιάζονται για να γίνονται καλύτερες, τα startups φτιάχνονται σε ανοικτή πλατφόρμα για να εξελίσσονται σε επιτυχία και σε όλα αυτά η βασική προϋπόθεση είναι οι χρήστες να μοιράζονται. Είναι ένας άτυπος κανόνας που ορισμένοι λατρέυουν να αποκαλούν "The Art Of Sharing" και οι περισσότεροι (μαζί και γω) τον πιστεύουν και τον τηρούν πολύ.