Η τηλεόρασή σου καίει ασταμάτητα όλο το απόγευμα χωρίς ουσιαστικά να παρακολουθείς και εσύ μάλλον κοιτάζεις αλλού, στο PC, στο κινητό, στο tablet. Επικρατεί ησυχία, αλλά ξαφνικά ένας υπόκωφος θόρυβος με χαρακτηριστικά σεισμού φτάνει στα αυτιά σου αναγκάζοντας τις κόρες των ματιών να εντοπίσουν την πηγή προέλευσης…
….κοιτάς και μόλις συνειδητοποιείς ότι ο ήχος προέρχεται από την ξεχασμένη αναμμένη τηλεόρασή σου. Μέσα από την οθόνη και τα νερά του ωκεανού, ξεπροβάλλει ένα τεράστιο θηλαστικό, μια φάλαινα η οποία ματωμένη παλεύει για να ζήσει. Μάταια όμως. Η αίσθηση της οργής για το αποτρόπαιο έγκλημα που μόλις έχει διαπραχθεί από τους κυνηγούς είναι έντονη και κάπου εκεί ξυπνά… στιγμιαία τουλάχιστον το αίσθημα της προσωπικής προσφοράς για την αποτροπή του.
Σήμερα, το Αway Challenge, μιλά για τον εθελοντισμό, την προσωπική προσφορά που γίνεται για κάποιο κοινοφελή σκοπό. Είναι δεκάδες τα ερεθίσματα που δεχόμαστε καθημερινά τα οποία έχουν σχέση με το περιβάλλον, τα ζώα, τις αρρώστιες και τον άνθρωπο, με τα οποία θα μπορούσε κανείς να παρακινηθεί και να δηλώσει εθελοντής. Υπάρχουν επίσης πολλές οργανώσεις, ιδρύματα και «κινήματα» εθελοντισμού, με τα οποία μπορείς να ασχοληθείς, για κάθε ηλικία, σε κάθε μέρος του πλανήτη, ακόμα και στην περιοχή σου. Προσπάθησε να αποτυπώσεις στο μυαλό σου την παρακάτω εικόνα: το δάσος της πόλης σου κάηκε εδώ και λίγους μήνες κι εσύ κάθεσαι και το κοιτάς μέσα από το αυτοκίνητό σου, καθώς διανύεις καθημερινά τη διαδρομή με προορισμό τη δουλειά σου. Κουνάς το κεφάλι επιδεκτικά και... λυπάσαι για τους εμπρηστές. Λυπάσαι, αλλά γιατί όμως μέχρι εκεί; Βγες σήμερα από το comfort zone της αναπαυτικής θέσης του αυτοκινήτου σου και τρέχα την Κυριακή να φυτέψεις τα μικρά δεντράκια που έχει ετοιμάσει ο δήμος για την αναδάσωση του άλλοτε καταπράσινου δάσους.
Κάποιοι βέβαια περιμένουν ανταλλάγματα(;) από την εθελοντική τους συμμετοχή, κάποιοι άλλοι όχι. Θυμάμαι τον εαυτό μου να έχει συμμετάσχει μόλις δύο(!) φορές σε κάποιο εθελοντικό πρόγραμμα, όπου το ένα αφορούσε τον καθαρισμό της ομορφότερης παραλίας της περιοχής μου. Τότε, η ασπρόμαυρη εικόνα των σκουπιδιών στην ακτή δε με άφησε ασυγκίνητο και απαθή, αλλά με εξόργησε, με αποτέλεσμα να δηλώσω συμμετοχή και να πάω να καθαρίσω παρέα με πολλά παιδιά της ηλικίας μου. Ναι, ήταν από τις λίγες φορές που βγήκα από τη δική μου comfort zone και μπορώ να πω πως ψυχικά αισθάνθηκα όμορφα, ένιωσα χρήσιμος για την κοινωνία και κυρίως το χάρηκα.
Ακόμα κάθεσαι; Βγές από τη δική σου «άνετη ζώνη», μάθε τι συμβαίνει στην περιοχή σου και γίνε εθελοντής. Βάλε τον εαυτό σου στη θέση ενός συνανθρώπου σου, πρόσφερε συμπαράσταση, λίγο χρόνο, πολύ αγάπη. Να είσαι σίγουρος ότι κάποια στιγμή, αργά ή γρήγορα, η ζωή θα στο ανταποδώσει.