Μου συμβαίνει κάποιες φορές, άλλοτε συχνά και άλλοτε σπάνια, να θέλω να είμαι μόνη μου. Μ-ό-ν-η μου. Μόνη. Παντελώς μόνη. Να μη με ενοχλεί κανείς, να μη με ψάχνει κανείς, να μη με βρίσκει κανείς, να μη με σκέφτεται κανείς, να μη λέει πως με νοιάζεται ή ανησυχεί για μένα κανείς, να μην έχω κανένα pop-up νέο, κανένα απολύτως ερέθισμα για οποιοδήποτε θέμα. Δεν αντέχω και δεν μπορώ να είμαι συνέχεια, 365 μέρες το χρόνο, και τους 12 μήνες, όλες τις 8.760 ώρες, τα 31.536.000 δευτερόλεπτα του χρόνου σε καλή διάθεση. Θέλω κάποιες φορές να απολαύσω τη μοναχικότητά μου, είτε αυτή προέρχεται από την ανάγκη μου να μην καώ από το overdose πληροφορίας σε προσωπικό, επαγγελματικό, κοινωνικό κ.ο.κ επίπεδο, είτε αν αυτή προέρχεται από μυστηριώδης εγκεφαλικές συνάψεις που εγώ μεταφράζω με απλά λόγια «παντός είδους συναισθήματα», έτσι ώστε να ξεγελάω (ποιον άλλον;) εμένα. Επιλέγω συνειδητά να είμαι μόνη μου και το κάνω κλείνοντας τα πάντα.
Κάποιες φορές, όταν θέλω να είμαι μόνη μου και δεν έχω την πολυτέλεια να το κάνω γιατί π.χ. βρίσκομαι στη δουλειά, ο οργανισμός μου βρίσκει τρόπους. Το θέλει, το απαιτεί. Αυτό που κάνω είναι να μεταμορφώνομαι σε ζόμπι. Βάζω μια μάσκα και περιφέρομαι online χωρίς νόημα. Μου έχει τύχει να χαζεύω στο web αμέτρητες σελίδες, χωρίς να ξέρω τι ακριβώς ψάχνω, να κοιτάω κείμενα/post και να μου μοιάζουν σαν ψηφιδωτά από σύμβολα, να ακούω τραγούδια τα οποία αφού τελειώσουν δε θυμάμαι ποια ήταν, να βλέπω με κενό βλέμμα video στο youtube χωρίς να συγκρατώ τι ακριβώς δείχνει – πότε το έβαλα – πότε τελείωσε – πότε άρχισε το επόμενο, να μπαίνω στο facebook να γράφω ένα στάτους-να το σβήνω-διορθώνω-ξαναγράφω-ξαναδιαβάζω-κοιτάω-μελετάω και στο τέλος να το απορρίπτω γιατί δεν εκπληρώνει τις προϋποθέσεις που έχω στο μυαλό μου, να ζητιανεύω στο reader για ένα καλό κείμενο που αν το βρω, δε θα το διαβάσω γιατί δεν έχω καμία διάθεση, να χαζεύω την δραστηριότητα των φίλων μου και όταν πέσω σε ένα «γαμάτο» update να νιώθω το χέρι μου τόσο βαρύ ώστε να μη μπορεί να πατήσει like, να ασχολούμαι με οποιαδήποτε μ***κια εκτός από αυτό που «πρέπει», να είμαι παρούσα αλλά να λείπω. Είμαι ένα άδειο, άψυχο σώμα που κινείται αόρατα online. Θέλω να είμαι μόνη μου έστω και αυτόν τον τρόπο.
Σε αντίθεση με εμένα που πολλές φορές επιλέγω να είμαι μόνη μου, υπάρχουν άνθρωποι που δεν το έχουν επιλέξει. Το σιχαίνονται. Είναι μόνοι τους γιατί έτσι το έφεραν οι συγκυρίες. Και σε αντίθεση με εμένα που τα κλείνω όλα, υπάρχουν άνθρωποι που, εκείνη την ώρα, τα ανοίγουν όλα. Αντί για σιωπή, επιλέγουν να φωνάξουν δυνατά. Να ουρλιάξουν μέσα από την online δραστηριότητά τους.
Βλέπω στάτους γεμάτα υπονοούμενα, ερωτικές εξομολογήσεις, τραγούδια με «νόημα» από ψυχές που πονάνε.
Βλέπω επιτηδευμένα εκρηκτικά updates, απόλυτες – εριστικές – εμπόλεμες θέσεις, εκνευρισμούς, κατηγορίες, απαξιώσεις.
Βλέπω πρόσωπα να υπεραναλώνονται, να ανακυκλώνονται, να υπάρχουν σε όλες τις πλατφόρμες όλες τις στιγμές, σε οποιοδήποτε προφίλ, με όλους τους δυνατούς τρόπους.
Βλέπω ακατάσχετη αγάπη προς όλους, ανισόρροπη εξαντλητική δραστηριότητα με εκατοντάδες updates στα προσωπικά προφίλ, χιλιάδες comments σε φίλους και σε pages.
Βλέπω απερίσκεπτη και εκβιασμένη δραστηριότητα 24/7 που παρακαλάει για ανταπόκριση. Στάτους που φωνάζουν «πνίγομαι», «προσέξτε με», «είμαι εδώ», «δεν την θέλω αυτή την κατάσταση, βοήθησε με την ανταπόκρισή σου». Στάτους που ουρλιάζουν στο timeline μας. Στάτους που φανερώνουν ακριβώς που κρύβουν: Αυτό το ρημαδοαίσθημα, τη μοναξιά.αυτό
Μπροστά στον υπολογιστή μπορεί να νιώθουμε κρυμμένοι και ασφαλείς, πως όλο αυτό δεν φαίνεται. Δυστυχώς ή ευτυχώς όμως, online, ο καθένας μπορεί να διακρίνει τα πιο δύσκολα συναισθήματα και τις πιο δύσκολες κρυφές μας σκέψεις. Τις ελλείψεις μας. Τις σκέψεις που δεν τολμούμε να εκφράσουμε ούτε μπροστά στον καθρέφτη μας, αυτές που έχουν σφραγιστεί με ανεξίτηλες αντιστάσεις.
Στα social media φανερωνόμαστε. Η μοναξιά πλημμυρίζει από τα προφίλ μας.
Δεν είμαι κριτής, δεν κρίνω. Η online δραστηριότητα μπορεί να βοηθάει στην εξάλειψη της μοναξιάς. Αυτή η λύση όμως είναι προσωρινή. Αν μια μέρα δεν κερδίσεις ανταπόκριση στα ουρλιαχτά τότε τι θα γίνει; Καλύτερα να βγεις για ένα ποτό με φίλους, να κάνεις πράγματα που σου αρέσουν, να καθίσεις στην αγκαλιά μιας φίλης. Νιώσε καλύτερα στην πραγματική ζωή και θα νιώσεις καλύτερα και online.