Πριν αρκετό καιρό γνώρισα μία κοπέλα που ήταν λίγο πριν τα 30 της. Τότε έλεγε ότι θέλει να κάνει πολλά πράγματα στην ζωή της. Ήθελε να ζήσει στο εξωτερικό και να φύγει από την Ελλάδα. Ήθελε επίσης να κάνει κάτι δικό της και να σταματήσει να είναι υπάλληλος, παρόλο που η θέση που είχε στην εταιρία που δούλευε ήταν σχετικά υψηλή.
Την εβδομάδα που μας πέρασε, έμαθα ότι πλέον έχει πάρει ακόμα μία προαγωγή στην εταιρία που, κατά δήλωση της, δεν της άρεσε να δουλεύει. Από την μία χάρηκα γι αυτή. Από την άλλη, ένιωσα ότι έβαλε μια τεράστια ταφόπλακα στα όνειρα που έλεγε ότι είχε. Και γράφω "έλεγε ότι είχε" και όχι "είχε" γιατί κοιτώντας ως τρίτος παρατηρητής, θα μπορούσε κανείς εύκολα να προβλέψει ότι τίποτα από όλα αυτά που έλεγε δεν θα γινόταν πραγματικότητα.
Φοβόταν πάρα πολύ την οποιαδήποτε αλλαγή στην ζωή της. Και δεν μιλάω για μεγάλες αλλαγές όπως να παραιτηθεί και να κυνηγήσει το όνειρο της για κάτι δικό της, αλλά για μικρές αλλαγές στην καθημερινότητα της. Έβγαινε στα ίδια μέρη, με την ίδια παρέα συνεχώς. Δεν πήγαινε πουθενά αλλού αν δεν ήταν αναγκασμένη από τις περιστάσεις.
Στην δουλειά της, πάντα έκανε όλα όσα έπρεπε και συνήθως καλύτερα από τους συναδέλφους της. Όμως, ποτέ δεν αποφάσιζε να κάνει κάτι παραπάνω και να πάρει κάποια πρωτοβουλία πέρα από αυτά που της ζητούσαν οι προϊστάμενοι της.
Κάθε μέρα στο γραφείο, πήγαινε από τον ίδιο δρόμο. Δεν έβγαινε ποτέ εκτός πορείας και προγράμματος. Στους φίλους της δεν έλεγε αυτό που πραγματικά σκεφτόταν αν υπήρχε η πιθανότητα να μην τους αρέσει η άποψη της ακόμα κι αν μιλούσε με την κολλητή της για το καινούριο της φόρεμα.
Προτιμούσε να μένει στην δική της comfort zone και να μην βγάζει και τους άλλους από την δική τους comfort zone λέγοντας τους την αλήθεια. Την προηγούμενη εβδομάδα επικοινώνησα μαζί της γιατί ένας φίλος μου αναζητεί συνεργάτες σε μία νέα επιχείρηση που ετοιμάζει. Μόλις μου είπε τι ακριβώς θέλει να κάνει, τότε αυτή η κοπέλα ήρθε κατευθείαν στο μυαλό μου.
Ήταν η ιδανική συνεργάτιδα για τον φίλο μου. Ή τουλάχιστον έτσι νόμιζα. Της είπα για την δουλειά. Αφού το σκέφτηκε για κάποιες μέρες, αρνήθηκε ευγενικά. Δεν το παραδέχτηκε αλλά είμαι σίγουρος ότι μέσα της φοβήθηκε. Δεν είχε μάθει να κάνει μικρές αλλαγές στην ζωή της. Θα ήταν παράλογο να μπορέσει να πάρει μία τέτοια απόφαση που, ναι μεν ήταν το όνειρο της αλλά χρειαζόταν να ξεχάσει ό,τι είχε μάθει μέχρι σήμερα και να λειτουργήσει σε ένα τελείως διαφορετικό περιβάλλον..
Αν δεν μπορείς να πάρεις τις μικρές αποφάσεις, τότε είναι δεδομένο ότι δεν θα κάνεις ποτέ μεγάλες αλλαγές στην ζωή σου. Είναι πιο εύκολο να αλλάξεις το δρομολόγιο που ακολουθείς για το γραφείο σου παρά να σηκωθείς να φύγεις από την Ελλάδα και να μετακομίσεις στην άλλη άκρη του κόσμου από την μία μέρα στην άλλη.
Μόνο τα μικρά πράγματα μπορούν να οδηγήσουν σε μεγάλες αλλαγές και όσο νωρίτερα το καταλάβουμε όλοι μας, τόσο πιο εύκολα θα πάρουμε τις δύσκολες, αλλά σωστές, αποφάσεις..
ή απλά το έπαιζε "επαναστάτρια". Δεν είμαστε αυτό που λέμε ότι είμαστε αλλά αυτό που δείχνουμε από τις πράξεις μας. Όλα τα άλλα είναι θεωρίες και εντυπωσιασμοί για τους τρίτους. Όποιος "το έχει", θα το κάνει. Οι άλλοι απλά το βλέπουμε στις ταινίες ψάχνοντας για δικαιολογίες...
@techinsider Δεν νομίζω να τα έλεγε για λόγους εντυπωσιασμού αλλά γιατί πραγματικά θα ήθελε να (μπορεί να) κάνει όλα όσα έλεγε, ίσως και για να πείσει τον ίδιο της τον εαυτό. Αν τα έλεγε για λόγους εντυπωσιασμού, κακώς έγραψα ένα άρθρο με αφορμή όλα όσα έλεγε. :P