Τι καλύτερο ως κινηματογραφική πρόταση για το Σαββατοκύριακο, από την νέα ταινία του Clin Eastwood; Σε σενάριο Anthony Peckham, βασισμένο στο βιβλίο του John Carlin που περιγράφει πραγματικά γεγονότα ο Clint Eastwood σκηνοθετεί το Invictus ευελπιστώντας να εντυπωσιάσει για ακόμη μια φορά τα τελευταία χρόνια τους απανταχού σινεφίλ και να αποσπάσει υποψηφιότητες αλλά και βραβεία από την Αμερικάνικη Ακαδημία. Για το τελευταίο, ο ίδιος και η εταιρία παραγωγής έτρεξαν το project της ταινίας όσο μπορούσαν ώστε η ταινία να βγει στις αίθουσες μέσα στο 2009 και να έχει δικαίωμα συμμετοχής στα Oscars. Χαρακτηριστικό είναι ότι τα γυρίσματα δεν είχαν ξεκινήσει στις αρχές του έτους...
To θέμα του Eastwood αυτήν την φορά τον πηγαίνει εκ του ασφαλούς. Ο Nelson Mandela στην πρώτη του θητεία ως πρόεδρος της Νοτίου Αφρικής προσπαθεί να ενώσει το διαλυμένο και διχασμένο έθνος του. Βλέποντας την δύσκολη κατάσταση διεκδικεί την διοργάνωση του παγκοσμίου πρωταθλήματος rugby το 1995 και έχει την ελπίδα η ομάδα της Νοτίου Αφρικής να δώσει χαρές στον κόσμο. Κάπου εκεί θα αποκτήσει μια ιδιαίτερη σχέση με τον Francois Pienaar, κορυφαίο παιχτη του rugby στην χώρα. O Eastwood βασίζεται στις ερμηνείες των Morgan Freeman και Matt Damon στους δύο ρόλους σε αυτήν την ταινία που σαν μότο θα μπορούσε να έχει ότι ο αθλητισμός ενώνει.
Το Invictus του Eastwood είναι στο πρώτο μέρος του πολύ ανθρώπινο, συγκινητικό σε κάποια σημεία χωρίς να γίνεται όμως επιτηδευμένο και με την ερμηνεία του Freeman να το σφραγίζει σε ένα one man show. Ο πρώην φυλακισμένος λαϊκός ήρωας για τους μαύρους και συγχρόνως εχθρός και πιθανός εκδικητής για τους λευκούς γίνεται ο απόλυτος πρωταγωνιστής των τεκτενόμενων στην χώρα του κάτι που αργότερα (εκτός της ταινίας) θα του προσφέρει το Νόμπελ Ειρήνης. Σίγουρα σε όσους δεν ξέρουν την ιστορία θα μας παραξενέψει το κόλλημα του προέδρου με το ράγκμπυ και το πόσο σημαντικό για την ενότητα του λαού του θεώρησε την επιτυχία μιας ομάδας σχεδόν εξ' ολοκλήρου λευκών.
Στο δεύτερο μέρος ωστόσο δυστυχώς ο Eastwood χάνει την μπάλα, ή μάλλον είναι η μόνη που δεν χάνει καθώς μόνο αυτή είναι που βλέπουμε... Έτσι άφθονο ράγκμπυ από την πορεία της ομάδας της Νοτίου Αφρικής στο παγκόσμιο κύπελλο του 1995 θα αναπαρασταθεί επί της οθόνης και σίγουρα πολλοί, όπως και ο γράφων θα δυσαρεστηθούν και θα βαρεθούν από αυτήν την εξέλιξη της συμπαθητικής κατά τα άλλα ταινίας. Δυστυχώς ακόμα και τα ερμηνευτικά καλά στάνταρ του πρώτου μέρους δεν μπορούν να συνεχιστούν έτσι κι αλλιώς καθώς ο πανηγυρισμός του Freeman στα γκολ του Damon δεν μπορούν να δώσουν πολλά σεναριακά ή ερμηνευτικά.
Τι κρατάμε λοιπόν; Η ταινία δεν είναι ότι ακριβώς θα περιμέναμε όταν ακούγαμε για έναν πολιτικό του επιπέδου του Μαντέλα, ωστόσο μπορεί να αρέσει σε αρκετούς καθώς είναι ελαφριά και την βλέπει ο καθένας εύκολα. Σίγουρα λοιπόν το ποδόσφαιρο, το ράγκμπυ και ο αθλητισμός γενικότερα ενώνει σε κάποιες περιπτώσεις, ωστόσο η ταινία θα έπρεπε να δίνει κάτι παραπάνω για να μας πείσει για τις προθέσεις της.