Ξύπνησα στις 6 το πρωί, χωρίς καν να έχω βάλει ξυπνητήρι. Άρχισα να ετοιμάζω την βαλίτσα μου. Πρώτη φορά ετοίμαζα την βαλίτσα μου με τόση όρεξη. Κατά τις 9 ήμουν στο γραφείο. Έπρεπε να κλείσω όλες τις εκρεμμότητες αφού τις επόμενες ημέρες θα έλειπα. Απαντούσα σε email, έπαιρνα τηλέφωνα, συζητούσα με συναδέλφους και συνεργάτες. Στις 16:00 έφυγα από το γραφείο, έπρεπε να πάω στο αεροδρόμιο. Η πτήση αναχωρούσε στις 18:25. Ακόμα και όταν έκανα checkin, μιλούσα στο τηλέφωνο για δουλειά αλλά δεν με πείραζε καθόλου.
Λίγες ώρες αργότερα, η πτήση της Lufthansa προσγειωνόταν στο τρίτο μεγαλύτερο αεροδρόμιο της Ευρώπης, αυτό της Φρανκφούρτης. Νόμιζα ότι το αεροδρόμιο του Amsterdam, το Schiphol, ήταν δαιδαλώδες. Κι όμως, το Γερμανικό αερδρόμιο είναι ακόμα μεγαλύτερο και πιο χαωτικό. Περπατούσα περίπου 20 λεπτά για να βρεθώ από το ένα gate στο άλλο και να προλάβω την πτήση μου για Βερολίνο. Την πρόλαβα τελικά και στις 22:40 βρισκόμουν στην πόλη που διεξάγεται ένα από τα μεγαλύτερα τεχνολογικά συνέδρια της Ευρώπης, το NEXT Berlin.
Αν και μέσα μου φοβόμουν λίγο ότι η βαλίτσα θα χαθεί κάπου στον δρόμο, έκανα λάθος. Λίγα λεπτά μετά την προσγείωση πήρα την βαλίτσα μου και κατευθύνθηκα προς την έξοδο του Tegel. Πήρα ταξί για να πάω στο διαμέρισμα που θα με φιλοξενήσει για αυτές τις μέρες που θα είμαι στο Βερολίνο. Ο ταξιτζής νέος, στα late 20s του. Μετανάστης δεύτερης γενιάς, ήρθαν οι γονείς του από την Αλγερία πριν αυτός γεννηθεί. Συζητήσαμε για διάφορα θέματα αλλά την μερίδα του λέοντος απέσπασε -τι άλλο;- η κατάσταση στην Ελλάδα.
Με εντυπωσίασαν οι απόψεις του. Δεν τον πείραζε που αυτός και οι υπόλοιποι Γερμανοί πληρώνουν για τα χρέη της Ελλάδας. Το μόνο που τον ενδιέφερε ήταν να είναι σωστός αυτός απέναντι στο κράτος του και να μπορεί να ζήσει αξιοπρεπώς. Δεν θυμάμαι πότε άκουσα τελευταία φορά κάποιον Έλληνα ταξιτζή να λέει κάτι αντίστοιχο για την χώρα μας, πόσο μάλλον για έναν ξένο λαό.
Με έφερε στην διεύθυνση που του έδειξα, μου έδωσε τα ρέστα ακριβώς και με καληνύχτισε. Ευγενικός και επαγγελματίας 101%. Όταν κατέβηκα από το ταξί, δεν ήξερα που ακριβώς να πάω. Είχα μόνο μία διεύθυνση και έψαχνα ένα διαμέρισμα που είχε κρατήσει το airbnb για εμάς. Κάνοντας μερικά τηλεφωνήματα, το βρήκα. Πρόκειται για ένα τεράστιο loft με 5 υπνοδωμάτια, 2 μπάνια και έναν ενιαίο χώρο με σαλόνι, τραπεζαρία, κουζίνα, ξύλινο ποδοσφαιράκι και industrial αισθητική. Είναι ένα από τα διαμερίσματα που λες "να, εδώ θέλω να μείνω".
Και για τις επόμενες ημέρες θα μένω εδώ. Μαζί με άλλους 4 bloggers από την Γαλλία, την Πολωνία, την Ρουμανία και την Ελβετία. Αυτό το σπίτι θα είναι το δικό μας "κέντρο επιχειρήσεων" και από εδώ θα μεταφέρουμε όλα τα νέα που βρίσκουμε ενδιαφέροντα από το NEXT Berlin. Οφείλω να ομολογήσω ότι το airbnb έχει κάνει πολύ καλή δουλειά. Η Zoe, η υπεύθυνη για την φιλοξενία μας, μας υποδέχθηκε, μας έδειξε τα κατατόπια, μας ενημέρωσε για την πόλη και για το συνέδριο ενώ μας έδωσε και ένα μικρό δώρο. Εκτός από τα περιεχόμενα της gift bag που μπορείς να δεις στην φωτογραφία, μας έδωσε και μία έκπτωση για την επόμενη φορά που θα χρησιμοποιήσουμε το airbnb.
Ναι, είμαι κουρασμένος και η ώρα κοντεύει τρεις αλλά είμαι σχεδόν σίγουρος ότι σε μερικές ώρες θα είμαι ξύπνιος, θα αισθάνομαι λες και έχω πιει 5 καφέδες και θα ανυπομονώ να βρεθώ στο NEXT Berlin. Γιατί εξάλλου, γι αυτό είμαι εδώ..
"Δεν θυμάμαι πότε άκουσα τελευταία φορά κάποιον Έλληνα ταξιτζή να λέει κάτι αντίστοιχο για την χώρα μας, πόσο μάλλον για έναν ξένο λαό."
Ίσως γιατι είναι Έλληνας και γιατί δεν υπάρχει κράτος που να τον κάνει να νιώσει έτσι. Το έχεις σκεφτεί ποτέ αυτό; Αλήθεια, πότε ήταν η τελευταία φορά που είπες κάποιον ταξιτζή "ταρίφα"; Φαντάζομαι όχι και πολύ μακριά.
Η κουλτούρα (φίλε μου) είναι κάτι που δίνει καρπούς όταν λειτουργεί ομαδικά. Μην "την πέφτεις" λοιπόν σε μία εργατική ομάδα επειδή εσύ είσαι ο τέλειος. Γιατι δεν είσαι. Όλοι φταίμε.
PS : Δεν είμαι "ταξιτζής"...