Κάποιοι από εμάς προσπαθούμε τα τελευταία χρόνια (και όχι μόνο) να γίνουμε πιο εξωστρεφείς, να έρθουμε πιο κοντά με γνωστούς και άγνωστους ανθρώπους, να ανοίξουμε την καρδιά και το μυαλό μας σε φρέσκους ανθρώπους, να γίνουμε εν τέλει πιο κοινωνικοί.
Στην προσπάθεια αυτή κάπου χάνουμε το point της υπόθεσης, εμπλεκόμαστε με τη νέα τεχνολογία, το internet, τα smartphones και στην προσπάθειά μας να γίνουμε πιο κοινωνικοί, πετυχαίνουμε ακριβώς το αντίθετο. Καταβάλουμε υπεράνθρωπες προσπάθειες να κοινωνικοποιηθούμε στα social media και ελάχιστες για την κοινωνικοποίηση μέσα στην πραγματική ζωή.
Ένα απλό παράδειγμα
Μπαίνεις στο ιατρείο περιμένοντας τη σειρά σου. Με το που εισέρχεσαι, απομονώνεσαι στον "κοινωνικό κόσμο" των social media. Πρώτη κίνηση είναι να βγάλεις το smartphone από την τσέπη σου και να κάνεις "share" τις σκέψεις που στριφογυρίζουν εκείνη στη στιγμή στο μυαλό σου, αδιαφορώντας προφανώς για τον κόσμο που υπάρχει γύρω σου, καθώς δεν είπες ούτε μια καλημέρα κατά την είσοδό σου. Υπεράνθρωπη προσπάθεια για τα social media, μηδέν (0) για την πραγματική ζωή. Διαβάζοντας αλλιώς την εκδοχή αυτή, απαιτείται μικρή ποσότητα ενέργειας, χρόνου για να εμπλακείς με Facebook, Twitter, Google, LinkedIn και μεγάλες ποσότητες για την ενασχόληση με τους ανθρώπους δίπλα σου.
Ακολουθώντας αυτό το μοτίβο, καταφέρνουμε να γίνουμε πιο αντικοινωνικοί από ότι νομίζουμε, ίσως πιο αντικοινωνικοί από ότι ήμασταν πριν την ενασχόλησή μας με τα κοινωνικά δίκτυα. Με απλά λόγια, πιο social... πεθαίνεις.
[ via ]
Μήπως δεν είναι και τόσο δίκαιο να συζητάμε περί εσωστρέφειας και εξωστρέφειας στον offline κόσμο, όσο το να δούμε ότι έχουμε πλέον μπει στη νέα εποχή του socializing; Κρίνοντας τουλάχιστον από το δικό μου περιβάλλον, οι εξωστρεφείς παρέμειναν εξωστρεφείς και οι εσωστρεφείς παρέμειναν εσωστρεφείς, ακόμα και μετά την επανάσταση των social media. :)
Αυτό που λες ισχύει, αλλά όχι πάντα. Παρατηρώ κοινωνικά άτομα, που "χάνονται" μέσα στα social media. Με κόστος φυσικά.